annem 10 yaşındaki kuzeninin iç burkan hikayesini daha dün anlattı ve kendimi tutamadım, o cümleyi duyar duymaz birden ağlamaya başladım.

bundan 35-40 sene önce annemin yüksel adında bir kuzeni varmış. 10 yaşında bir çocuk. böbrekleri çalışmadığı için babası (annemin amcası) köyden istanbul'a diyalize getiriyormuş. (memleket ki bugun 12 saat olan o yol 40 sene önce kimbilir kaç saattir.) ama yoksulluk da olduğu icin düzenli olarak değil de iki ayda bir para buldukça çocuğu alıp getirirmis. annem çocuğun çok pis koktuğunu, insanların ona hastalıklı, mikroplu muamelesi yaptığını bu yüzden de kimsenin çocuğu evine almak istemediğini söyledi. köyden geldikleri bir gün annemlere gelmişler, annem çocuğu yıkamış. sonra doktora gitmisler ve çocuk babasına "baba ben öleceğimi biliyorum, bi daha beni buralara getirip boşuna masraf yapma, köye götür orada öleyim" demiş. 10 yaşında bir çocuk babasına aynen böyle demiş. annem bunu söylediği an tutamadım kendimi başladım ağlamaya. çok etkilendim, çok üzüldüm o çocuk için. köye gittikten kısa bir süre sonra da çocuk ölmüş...